Door Carlos Neves Cordeiro

Ik juich de ontwikkeling van strengere normeringen in onze (zonnepanelen)branche zeer toe. Het is volgens mij namelijk de enige manier om onervaren en onprofessionele partijen zoveel mogelijk uit de markt krijgen en te weren. Het laat ook zien dat de (zakelijke) zonnepanelenmarkt steeds volwassener wordt. Ik zie dat de Cowboys verdwijnen en er worden standaarden vastgesteld die nu periodiek gecontroleerd/getoetst worden door onafhankelijke inspecteurs.

Interpretatieverschillen tussen inspecteurs

Een mooi voorbeeld van de strengere normering is de ‘scope 12 regeling (inclusief certificaat)’ dat op initiatief van verzekeraars inmiddels al enige jaren als standaard wordt gehanteerd. Zoals gezegd een goed idee omdat het (a) verzekeringsmaatschappijen in staat stelt om een goede risico inschatting te maken en daarmee premies niet onnodig stijgen en (b) er consensus in de installatie- en verzekeringsbranche ontstaat over welke eisen er aan zakelijke zonnestroominstallaties dienen te worden gesteld. Ondanks dat deze standaarden al enige jaren geleden zijn vastgesteld, is het toch nog niet altijd helder voor eigenaren van systemen wat er precies gevraagd wordt van ze. Er zijn interpretatieverschillen tussen inspecteurs van de vernieuwde regels maar ook over de al dan niet verplichte toepasbaarheid van de nieuwe regels op oude systemen die (soms lange tijd) voor het ‘scope12 tijdperk’ zijn opgeleverd.

Geen heldere overgangsperiode

Er is geen heldere overgangsperiode met bijbehorende kaders afgesproken. Zo is onduidelijk hoe om te gaan met zonnestroominstallaties die al (enige) jaren geleden zijn opgeleverd en sinds oplevering veilig en zonder problemen hebben gefunctioneerd en bovendien al vele jaren door verzekeringsmaatschappijen in dekking zijn genomen. Moeten al deze zonnestroominstallaties met terugwerkende kracht voldoen aan de nieuwe eisen van scope 12? Hoe redelijk en billijk is dat? Het is net alsof je een fiat 500 uit 1974 (toentertijd verkocht zonder gordel, kreukzones, abs, esp, etc.) maar die volgens de RDW wel ‘veilig’ aan het verkeer mag deelnemen, vergelijkt met een nieuwe fiat 500 uit 2024. Zoals gezegd mag je van de RDW met de kleine old timer veilig deelnemen aan het verkeer maar je krijgt uiteraard geen typegoedkeuring op basis van de huidige eisen.

Te strikte toepassing van de nieuwe regels op oudere systemen

Iets soortgelijks doet zich voor in het zakelijke zonnepanelenlandschap als het gaat om oudere systemen die door verzekeringsmaatschappijen steeds vaker aan het nieuwe regime worden onderworpen. Inmiddels ben ik dagelijks bezig met dergelijke uitdagingen. Wat daarbij opvalt is dat een te strikte toepassing van de nieuwe regels op oudere systemen je het risico loopt op onnodige kapitaalvernietiging. Wat ik daarmee bedoel is dat bij de strikte toepassing van ‘jonge/nieuwe’ regels soms onvoldoende oog is voor de redelijkheid. Een relatief ‘kleine bevinding’ kan tot een economisch total loss van een systeem leiden. Soms zijn de bevindingen ook onderhevig aan interpretatieverschillen. De ene inspecteur interpreteert de regel weer net anders dan de andere inspecteur. Daarnaast zien we dat verzekeringsmaatschappijen verschillend omgaan met deze ‘oudere systemen’. Soms moet elk systeem (ook de oudere) aan de scope 12-eisen voldoen en soms zien verzekeringsmaatschappijen o.b.v. onze analyserapporten bij oudere systemen af van deze strikte norm. Allereerst ontstaat bij hen dan het besef dat een te strikte handhaving van de regels onnodig tot kapitaalvernietiging leidt. Daarnaast zijn ze in staat om de risico’s van deze oudere systemen zelf in kaart te brengen en laten we niet vergeten dat deze scope12-regeling door hen in het leven is geroepen. Het is geen wettelijke plicht maar het zijn de verzekeringsmaatschappijen die dit in hun polis (kunnen) voorschrijven.

Heb jij ervaring met het opwaarderen of analyseren van oudere systemen binnen de energietransitie? Of ben je benieuwd naar hoe normen zoals Scope 12 jouw (oude)projecten beïnvloeden? Laten we kennis delen! 🤝